W porównaniu do krajów tzw. Europy zachodniej vending w Polsce ma stosunkowo krótką historię. I nie chodzi tutaj wyłącznie o zacofanie gospodarcze w okresie PRL. Automaty sprzedające dostały szansę na podbój polskiego rynku dopiero po 1995 roku. Rozpoczęta wówczas denominacja złotego sprawiła, że pojawiły się w obiegu nowe monety, a zmiana cen (w 1994 roku kilogram mąki kosztował 6300 zł) umożliwiła sensowne przeprowadzanie transakcji w automatach.

Polski rynek vendingowy dopiero startował, ale oczywiście przedsiębiorcy i ludzie zajmujący się marketingiem i sprzedażą doskonale wiedzieli o istnieniu takiego zjawiska jak sprzedaż z automatów. Poniżej, nieco zabawny z dzisiejszej perspektywy fragment podręcznika dla szkół ekonomicznych z 1997 roku:

"Sprzedaż detaliczna z automatów może odbywać się przez całą dobę i jest uzupełnieniem w sosunku do stałych placówek handlu detalicznego. Rozróżnia się automaty klatkowe, zasobnikowe, witrynoautomaty i sklepy-automaty. Tą formą sprzedaży mogą być objęte następujące towary: wyroby tytoniowe, produkty gastronomiczne, słodycze, napoje, artykuły drogeryjno-kosmetyczne, popularne książki, czasopisma, znaczki pocztowe oraz bilety. Automat sprzedażowy składa się z zasobnika na towary i mechanizmu przyjmującego bilon lub żeton. Po wrzuceniu monety lub żetonu odpowiedniej wartości i naciśnięciu właściwego przycisku towar wydawany jest nabywcy."

Po liście sugerowanych produktów widać, że vending w Polsce ma jeszcze sporo do nadrobienia - a pamiętajmy, że podręcznik pochodzi z roku 1997. W krajach, gdzie branża jest bardziej rozwinięta, automaty z książkami, kosmetykami i gorącymi posiłkami nie są niczym nadzwyczajnym. Co innego sprzedaż wyrobów tytoniowych. W Polsce i kilku innych europejskich krajach ich dystrybucja przez automaty sprzedające jest zakazana, ale papierosy z automatu można kupić np. w Niemczech.

Automaty vendingowe z minionej epoki